Un soño de un día

Corría o domingo 4 de febreiro de 2001, naquel entonces apostaba nas quinielas de xeito "reducido" (polos mesmos cartos tes máis opcións de poder facer apostas dobles ou triples pero ademáis de acertar os resultados logo débese cumplir unha táboa combinatoria).
Os 6 resultados disputados na tarde-noite do sábado fóranme favorables, esto fixo que albergara esperanzas de poder cobrar "algo" esa xornada.
Logo de sair o sábado de festa por Melide algo me fixo despertar antes de tempo, creo recordar haber chegado sobre as 7.00 AM a miña cama e as 11.00 horas xa estaba desperto sen poder durmir..., pensei que se non daba durmido tiña que ir ver o partido da mañá do domingo de Segunda División en Canal +: o SD Compostela - Racing de Ferrol que ademáis de ser un derbi galego entraba na quiniela e xa que estabamos en racha...
Na miña quiniela reducida tiña unha dobre X2, polo tanto valíame o empate ou a victoria dos ferrolans..., o resultado final foi 0-5, xa iban 7 acertados sen erro...
Cheguei para comer a miña casa todo contento explicándolle a meus pais e meus avós o que pasaba, meu pai lembroume que non me fixera ilusións pois non tiña nin a metade dos resultados acertados e seguro que ía fallar varios...
Chegaron os partidos das 5 da tarde polo que non puiden deixar de escoitar a radio..., os resultados ían caendo e todo seguía de cara, deron as 7 da tarde e o resumo era que tiña acertados 12 resultados e máis o pleno o quince, tan so quedaba por disputarse o Las Palmas - Oviedo as 19.00 horas e o Mallorca - Valencia as 21.00 horas, se os acertaba tiña os quince resultados acertados. A presión puido conmigo e logo de estar ata a finalización dos encontros das 5 da tarde en Ramiro tiven que marchar para a casa pois estaba tan nervioso que decidín irme para a miña habitación a escoitar o Las Palmas - Oviedo a ver se así me lograba calmar. A xente cercana non paraba de chamarme por teléfono sabedora do impresionante momento que estaba a vivir.
Para o citado partido so me valía un resultado: a victoria dos canarios. Pasaban os minutos pero o empate seguía no marcador..., ata que de repente, marcou Las Palmas e as pulsacións puxeronseme a mil..., ían pasando os minutos e segundo decían na radio o Oviedo buscaba o empate, o partido fíxoseme eterno pero chegou o final co resultado indicado polo que xa os 13 acertos máis o pleno o quince eran unha realidade. Tiña unha sensación no corpo de que me ía a ir mal como non calmase os nervios. Quedaba o partido de Canal + Mallorca - Valencia, eu tiña un doble, valiame a victoria balear ou o empate. Decidín baixar a Ramiro a ver o partido, non acougaba en ningún lado, o teléfono non paraba de soar, foi moita a xente que me acompañou vendo o partido en persoa e desde a distancia desexando que se dese algún deses dous resultados...
O pouco de comezar o encontro marcou o Mallorca e peguei un salto tan grande que supoño que non faltou nada para que pegase coa cabeza no teito..., nese intre tiña 15 acertos..., chegando o descanso empatou o Valencia, ese resultado tamén me valía pero xa estaba máis intranquilo pois outro gol dos chés deixabame sen o meu soño. O pouco de comezar a segunda metade de novo un Valencia que nese momento tiña un auténtico equipazo adiantouse no marcador e as esperanzas esvaeronse,...as voces máis críticas decían: "pero como pos o Valencia que non lle gaña ó Mallorca?" eu encollía os hombros sen articular palabra, pasaban os minutos e o empate non chegaba, o soño do pleno o 15 cada vez estaba máis lonxe. Chegouse o tempo de desconto, o colexiado decretou 3 minutos, aínda non pasara 1 minuto dende ese intre e Albert Luque enganchou un esférico o borde da área e clavoullo a Santi Cañizares por toda a escadra, creo que en Ramiro poucas veces se celebrou un gol tan o unísono, non mo podía crer..., cando me din conta estaba de rodillas no chan celebrando o gol, mirei para meu pai e vin que tiña uns nervos que ata ese día xamáis lle vira. Rematou o partido: 15 acertos, estaba flipando! o teléfono non paraba de soar con chamadas e sms. Era increible. Minutos máis tarde meu pai marchou ata O Real e chamoume decíndome que lle levase un momento a quiniela alí pois Toñito o pai do meu gran amigo Tato controla bastante co que respecta as quinielas reducidas e queríalle votar un ollo. Logo de revisarma e ver a táboa de combinacións que se tiñan que dar coas dobles díxome que me ía quedar en 13 pois se o resultado do SD Compostela - Racing de Ferrol fose un empate en vez de un 2 sí que tería o pleno o quince. A esperanza véuseme o chan pero aínda non o quería creer. Esa noite durmín pouco, moi pouco, dándolle voltas a cabeza. Fun moi cedo con meu pai a lugar onde sello as quinielas para quitarme esa intriga que me estaba a matar, o final o resultado: 13 acertos ou o que é o mesmo 32.000 das antigas pesetas. O soño durou ata ese intre...

Sigo facendo quinielas con toda a miña ilusión pero desde aquel día xamáis volvín a facer unha de xeito reducido.